این آیات متصل به آیات قبل است و در پی همان آیات سیر می کند و به بیان اینکه "این اسباب ظاهری و زخارف فریبنده دنیوی که زینت حیات هستند به زودی زوال و نابودی بر آنها عارض می شود"می پردازد، و برای انسان روشن می کند که مالک نفع و ضرر خویش نیست، و آنچه برای انسان می ماند همان عمل او است که بر طبقش کیفر و یا پاداش می بیند.در این آیات ابتدا، مساله قیام قیامت مطرح شده، و بیان می فرماید که هر انسانی تک و تنها بدون اینکه کسی به غیر از عملش همراه او باشد محشور می گردد، و سپس مساله امتناع ابلیس از سجده بر آدم و فسقش نسبت به امر پروردگار را ذکر می کند که پیروانش او و ذریه او را اولیای خود می گیرند، و به جای خدا او را که دشمن ایشان است سرپرست خود اتخاذ می کنند.آنگاه دو باره مساله قیامت را عنوان می کند که در آن روز خداوند خود پیروان شیطان و نیز شیطانها را که شریک خدایش گرفته بودند احضار می کند، در حالی که رابطه میان آنان قطع شده باشد.و در آخر آیاتی چند در خصوص وعده و وعید آمده و مجموع آیات از نظر هدف با آیات قبل متصل است."و یوم نسیر الجبال و تری الارض بارزة و حشرناهم فلم نغادر منهم احدا".ظرف"یوم"متعلق به مقدری است، و تقدیر کلام"و اذکر یوم نسیر بیاد آر روزی را که به راه می اندازیم"می باشد، و به راه انداختن کوهها به این است که آنها را از جای خود برکند .و خدای تعالی این معنا را در چند جا با تعبیراتی مختلف بیان فرموده، یک جا فرموده: "و کانت الجبال کثیبا مهیلا" ⁽¹⁾ جایی دیگر فرموده: "و تکون الجبال کالعهن المنفوش" ⁽²⁾ و در جایی دیگر فرموده: "فکانت هباء منبثا" ⁽³⁾ و جایی دیگر چنین تعبیر کرده که"و سیرت الجبال فکانت سرابا" ⁽⁴⁾.